Gülcan Arslan aşka dair konuştu

Gülcan Arslan’ın hikayesi Adapazarı’nda başlıyor. Çocuklarını ve birbirlerini çok seven bir anne-babanın çocuğu olarak Karasu’da dünyaya geliyor.

Üç kardeşin en küçüğü olarak son derece mutlu, huzurlu bir çocukluk geçiriyor. “Oyuncak bebek gibi severmiş beni bizimkiler. Çok uslu bir çocukmuşum nedense” derken ‘nedense’ kelimesinin neden cümle sonuna eklendiğini haylaz bakışlarından anlıyor insan... O bir miktar yaramaz bir kız. “Her zaman oyuna varım diyen bir halim var” demesi de bundan...      

Kaşının gözünün temeline inmek istiyoruz doğal olarak... “Hem fiziksel hem kişilik olarak Karadeniz kızıyım ben. Güzel olur Karadeniz kızları” diyor hemen. “Hep dikkat çeken bir kız mı oldunuz?” diyoruz, “Ne yalan söyleyeyim, öyle oldu” diye yanıtlıyor gülümseyerek.   

Kendisinin, fiziksel özelliklerinin farkına varması lise dönemine denk düşüyor. Sadece kendini keşfetmiyor aslında, hayata karşı sınırları zorlamayı da öğreniyor. Ortaokula kadar okulun en iyi öğrencisiyken, liseyi okumak için tamamen kendi kararıyla Karasu’dan ayrılıyor ve Çamlıca Kız Lisesi’ne gidiyor: “İlk yıl az daha sınıfta kalıyordum. Allah’tan ikinci yıl formumu buldum. Ben herhalde bu geçiş döneminde elindekiyle yetinmemeyi, sınırları zorlamayı öğrendim. Ama aynı zamanda elindekinin kıymetini bilmeyi de. Aileme çok düşkünümdür. Bu da belki onlardan erken kopmamdan böyle.”

Oyunculuk ise o zamanlar hiç aklında fikrinde yokmuş. Bu maceraya şans eseri başlayanlardan anlayacağınız. “Liseyi bitirdikten sonra Almanya’ya ablamın yanına gitmiştim. Hangi üniversite diye düşünürken, ablam niye oyunculuğu denemiyorsun dediğinde, bende şimşek çaktı. Türkiye’ye döndüm ve Sadri Alışık Kültür Merkezi’nin açtığı sınavlara girdim. Beni mi alacaklar derken kendimi derslerde buldum.”

AŞK HAYATIN ENERJİSİ SEVGİ VE HUZUR DEVAMI   

Peki ya sonra? Oyuncu olmak için virajlı yollardan mı geçmişti acaba, yoksa asfalttan düz yoldan mı basıp gaza buralara gelmişti? “Bulunduğunuz yerin hakkını vermeden bir ilerisine geçemezsiniz. Ben yaptığım her işi en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum. Bu bir yolculuk, virajlar da her zaman olacak. Bu benim altıncı projem. Ancak hâlâ bir yere vardığımı düşünmüyorum” diyor.

şu anda fazlasıyla haşır neşir olduğu, tüm zamanını alan Mine karakterine getiriyoruz lafı. “Bir keresinde Mine’nin içine Gülcan kaçtı demiştim. Biraz öyle oluyor. Tabii ki Mine tasarlanmış bir karakter ama ona ben hayat veriyorum. Mine’nin asiliği, hayatının iplerini elinde tutmaya çalışması, neşesi, hayat dolu oluşunu seviyorum” diyor.

Tahmin edeceğiniz üzere, klasik ama can alıcı sorumuz geliyor arkasından hemen: Sinan mı, Timur mu? Bu kez politik bir yanıt ile karşılaşıyoruz: “Timur’a dönüşmüş Sinan.” Arkasından da ekliyor; “Aşk hayatın ateşi, enerjisi. Ama sevgi ve huzur da devamı.”

Laf aşka gelmişken, son zamanlarda adının karıştığı dedikodulara getiriyoruz muhabbeti ama o da aşk hayatıyla ilgili ser verip sır vermeyenlerden. Aşıkken nasıl bir kadına dönüştüğünü anlatıyor onun yerine: “Gözüm hiçbir şeyi görmez. Sonuna kadar giderim. Elimden gelenin kat kat fazlasını yaparım. Olduğunu sandığım sınırlar kalmaz ortalıkta. Bunun da insanın kendisiyle ilgili olduğunu düşünüyorum. Sonuçta hep eksik bir şey var. Diğer yarımızı bulduğumuzda onun peşinde savaşmaya başlıyoruz. Bütün olmak için. Aşk bu nedenle benim için hayatın enerjisi, kaynağı.”

Bir erkekte onu ilk çeken detaylar ise öncelikle zeka, sonra vicdan. “Vicdansız zeka çok tehlikeli. Diğeri de salaklık” diyebilecek kadar da bu konuya takılmış durumda.

“Sevmeyi mi sevilmeyi mi tercih edersiniz?” dediğimizde ise “Biri olmadan diğerini yaşamayı Allah nasip etmesin” diyor.

KENDİMLE ÇOK DALGA GEÇERİM

Sohbet ilerlerken yavaş yavaş onun hınzır, esprili, keyifli tarafını daha da iyi keşfediyoruz. Bu da bizi bu sakin görüntünün altında başka neler yatıyor acaba diye düşünmeye sevk ediyor. “Uyumlu, ılımlı biri gibi görünüyorsunuz ama var mıdır sizin de arızalarınız?” diye sorduğumuzda, “İnsanlarla iletişim kurmakta zorluk çekmem. Bundan keyif de alırım. Çok kolay arkadaşlık kurabilirim. Ama Karadeniz kızıyım sonuçta. Çok nemrut da olabilirim. Bunun çizgisi de saygı ve yalan” diyor.

Sonuç olarak kendisiyle barışık biri Gülcan Arslan. “Severim ben kendimi. Her şey insanın kendisinde başlıyor. Kendinle ilişkin nasılsa başkalarıyla da öyle oluyor. Çok da dalga geçerim kendimle, kendi taklidimi yaparım.” Dolayısıyla, hayata da pozitif bakanlardan. Hayatta öyle büyük karamsarlıklara kapıldığı zamanlar olmamış...

Peki güzellik her kapıyı açar mı? Arslan’a göre, yok böyle bir durum: “Fiziksel güzellik hiçbir şeydir. Güzelliğin başka şeylerle zekayla, vicdanla, adalet duygusuyla filan ilgisi olduğuna inanıyorum.”

şu sıralar ekranda her gün yeni bir diziye, her dizide yepyeni genç oyunculara rastlıyoruz. Onca genç oyuncu varken, onu bir adım öne geçiren şeyi, örneğin Mine karakterini oynuyor olmasının sebebini açıklamasını istiyoruz. O ise bize “Ortada bir başarı varsa bu projenin başarısı. Doğru projede olmak çok önemli. Benim başarılı olduğumu düşünüyorsanız, o işimi hakkıyla yapma çabasından başka bir şey değil. Siz gereken değeri, emeği verince mutlaka karşılığını alıyorsunuz” diyor.

En büyük hayali? Geleceğe dair hedefi, arzusu, dileği? “Sağlıklı, mutlu, huzurlu bir şekilde işimi yapmak. ışten kastım mutlaka oyunculuk değil bu arada. Mutlu değilsem hiç düşünmeden bırakabilirim. Mutluluk, huzur benim için daha önemli.”

İLGİDEN ŞIMARMAK HASTALIKLI BİR DURUM

Şan, şöhret, para pul yaptığı işin en dikkat çeken, en cazibeli tarafı. Bu genç kadına ne ifade ediyor acaba? “Biz her akşam insanların evine konuk oluyoruz. Aileden biriyiz aslında. Sokakta tanınıyor olmak evet bir yandan hoş ama çok büyük de bir sorumluluk. Yaptığımız her davranış, ağzımızdan çıkan her söz birileri tarafından izlenip örnek alınıyor. Hem işimizde hem özel hayatımızda...”

Gözlerini ondan ayıramayan, peşine düşen erkekler peki? “Bu da işin bir parçası. ılgiden şımarmak hastalıklı bir durum” diyor.

Filiz Şeref