Sacit Aslan'dan veda ve teşekkür yazısı

Beni Takip Eden Değerli İzleyici Dostlarım,

Üç aydır, Türkiye'nin ilk ve tek tematik magazin kanalı olan Uçankuş TV’de buluştuk.

Çocukluğum, gençliğim, öğrencilik yıllarımdan beri içinde olduğum sosyal yaşam, babadan geçen  mesleğim eğlence dünyası, şöhretler, içinde bulunduğum magazin mutfağı bana popüler kültür’ün bütün dünyada olduğu gibi hafife alınamayacağını öğretti. Fi tarihinden beri varım bu işte hatta Türkiye'de iş bu kadar bilimselleşmeden önce beraber büyüdük neredeyse.

Bildiğiniz gibi sonuçta Magazin, popüler kültür toplumun davranışlarının, perspektiflerinin, etkilenmelerinin, imajların bir bütünüdür ve dolayısıyle medya aracılığıyla ve hele şimdi internetin hayatımıza girmesiyle daha da büyük kitlelere ulaşmakta, yani günlük hayatın taa içine sızmış durumda. 

Bundan kaçış yok, ulaşılan kitleler büyüdükçede, ne var ki işin maddi manevi mesuliyeti o nispette  artmaktadır.

Popüler kültürün Dünyada neden olduğu sosyal, kültürel değişimler yüzünden olumlu olumsuz neler oluyor, ne büyük ticaret kapıları açılıyor veya kapanıyor görüyoruz.

Normlar, ilkeler, vicdan, magazin dünyasının süzgecinin olmazsa olmazları. Ve elbette en önemlisi adil olma mesuliyeti zira, imaj, tüketici alışkanlıkları, harcama kültürü hepsi medya kültürünün içinde birer hareket alanı ve aralarındaki acımasız ticari rekabette taraf olmadan, isteyerek veya istemiyerek de olsa kullanılmadan, adil eleştiri, yorum yapmak takdir edersiniz ki kolay bir iş değil.

3 aydır Uçankuş TV’de, samimi, vicdan ve mantık sınırlarını asla aşmadan yorumlar yapmaya çalıştım.

Başta Can Tanrıyar olmak üzere, program ortağım Begüm Sürek Coşarer, bu süreç içerisindeki çalışmalarımızda titizliklerime tahammülleri için teşekkür ederim.

Şimdi veda vakti.

Beni unutacağınızı bilsem veda etmeye cesaret edemezdim, ama gösterdiğiniz teveccüh beni unutmayacağınızın işareti, söylediklerimden bir şeyler kaldıysa ne mutlu bana sizler tarafından  sevildiğim için, teşekkür ederim, layık olmaya çalıştım.

İnsanlar birbirlerine alışırlar, sevmeye başlarlar işte tam o sırada ayrılırlar.

Ne yazık ki, herkes an geliyor bir yerlerde vedalaşıyor şu hayatta.

Doğrusu olsada ayrılık, veda etmek zor, duygusal bir iş hele benim yaşımda 3 ay gibi bir zaman hem uzun hem çok değerliydi.

Bazen dostlar bile doğru bildikleri yolda ayrı ayrı yürümek zorunda kalabiliyorlar.

Herkese başarılar diler, birkez daha teşekkürlerimi sunarım...

Sacit ASLAN