Yılmaz Özdil yazdı: "Helallik öyle mi?"
Sözcü Gazetesi'nden Yılmaz Özdil'in bugünkü yazısı...
İnsanın ruhunu daraltan kasvetli bir günün akşamıydı.
Neredeyse yatma vaktiydi.
Mustafa Kemal evine geldi.
Kapıyı açan kızkardeşi Makbule'ye sıkıntılı bir yüz ifadesiyle baktı.
Şefkatle yanağını okşadı.
“Annemin karyolasının önüne yer sofrası hazırla Makbuş, bu gece sizinle biraz dertleşmek istiyorum” dedi.
Zübeyde hanım'ın odasında yer sofrası hazırladılar.
Minderleri, yastıkları yerleştirdiler.
Patates püreli rosto ve yumurtalı ıspanak yapmışlardı.
Biraz sonra Mustafa Kemal odaya girdi.
Üniformalıydı, üstünü başını değiştirmemişti.
Her görüştüklerinde yaptığı gibi annesinin elini öptü.
Bağdaş kurarak oturdu.
Pat diye “gidiyorum” dedi!
Odaya adeta bomba düşmüştü.
“Buraların da Selanik gibi olma ihtimali var, giderken gözüm arkada kalmasın, memleket için uğraşırken sizden yana bir üzüntüye düçar olmak istemem” dedi.
Zübeyde hanım küt diye sırtüstü yığıldı, bayıldı!
Doktor Rasim Ferid'i çağırdılar, yavaş yavaş kendine geldi.
Heyecan, gerginlik, üzüntü, keder…
Yorgun ruhu, bitmek tükenmek bilmeyen ayrılığı taşıyamamıştı.
Çünkü, bir kadının yaşayabileceği en ağır üzüntüleri yaşamıştı.
Dört evladını kaybetmiş, eşini toprağa vermişti.
Oğlunun üzerine titriyordu.
Sabaha kadar uyumadı.
Kuran okudu.
Günün ilk ışıklarıyla, vedalaşmak üzere kapıya geldiler.
Mustafa Kemal'in elinde Kuran'ı Kerim vardı.
Trablusgarp Savaşı'nda Derne komutanıyken, Libyalı mücahit şeyh Ahmet Sünusi tarafından kendisine hediye edilmişti.
Sekiz yıldır nereye gitse, oraya götürüyordu.
Sofya'da Çanakkale'de Şam'da Halep'te Filistin'de hep yanındaydı.
Annesine bıraktı.
“Hakkını helal et” dedi.
Makbule ağlıyordu.
Zübeyde hanım otoriter ses tonuyla haşladı kızını… “Sen asker kardeşisin, ayıp, ağlanır mı hiç” dedi.
Sanki dün gece üzüntüsünden bayılan o değilmiş gibi, heykel misali dimdik durmaya çalışıyordu.
Kızını teselli ederken aslında kendi duygularını bastırıyordu.